18 студзеня ў варшаўскай галерэі Promocyjna адкрылася выстава «209 дзён шэрага» і адбыўся перформанс «Воін кахання» мастачкі Ташы Кацубы. Гэтыя праекты — а па сутнасці, асабістыя гісторыі — нараджаліся ў няпростыя, а нават і драматычныя моманты жыцця нашай госці, піша radiounet.fm.
Фота з асабістага архіва гераіні
Таша, у Варшаву вы прыехалі з Гданьску. Там знаходзіцеся пасля таго, як мусілі выехаць з Украіны... Натхняе горад?
Я памятаю свае апошнія дні ў Кіеве, я адчувала сябе максімальна разбіта. Але мяне выратавалі словы маёй куратаркі: «Таша — ты не адна, прыязджай, мы цябе чакаем у Гданьску». І я да сёння памятаю яе словы. Калі б яна мне не напісала, я б засталася ў Варшаве, але гэты горад моцна выцягвае энергію. А Гданьск вельмі спакойны, прыгожы, адносна невялікі горад. І там ёсць мора!
Ёсць людзі пра мора ці горы, а яшчэ — пра горад або малыя мястэчкі. Дзе Вам утульней?
Я вырасла ў вёсцы, на Палессі, потым 8 гадоў жыла ў Мінску, там працавала і вучылася. А пасля пратэстаў раптоўна вырашыла вярнуцца. І гэта было лепшае, што можна было зрабіць. Я правяла ў вёсцы паўгады, дзе былі толькі лес, рака, дом, бацькі і творчасць. І тады быццам бы ўсё лішняе сышло і засталося толькі неабходнае мне.
Як вы адчувалі сябе падчас перформансу «Воін кахання»? Для вас гэта першы такі досвед...
Уся падрыхтоўка да перформанса была вельмі складанай. У апошнія дні ва Украіне я зразумела, як мяне ўсё дастала. Гэта была нейкая злосць з сумам, і нешта яшчэ такое... жаноцкае.
Я падумала, што хачу зрабіць вобраз моцнай ваяўнічай жанчыны, і нарадзіўся чырвоны вобраз. Мне захацелася пафарбаваць валасы ў чырвоны колер, хадзіць на чырвоных абцасах у чырвонай сукенцы з чырвонай памадай на вуснах.
Ці атрымліваецца ў Польшчы жыць з мастацтва?
Так, мне вельмі пашчасціла. Людзі мяне самі знаходзяць і прапаноўваюць сумесную працу. Але наконт гэтага было шмат трывог, бо тут больш дарагое жыццё. Я ўжо рыхтавалася ісці працаваць у Бедронку.
Зараз я вучуся на праграме Каліноўскага, вучу польскую мову і пасля збіраюся паступаць у магістратуру ў Акадэмію мастацтва.
Эміграцыя, а тым больш незапланаваная, гэта заўсёды вялікі стрэс, а часамі і драма. Але як паказвае жыццё, нават руіны могуць стаць глебай для нараджэння чагосьці новага і добрага. Якія магчымасці для вас тут адкрываюцца?
З аднаго боку, тут «акно ў Еўропу». Але я пакуль не разумею, што я тут раблю і што буду рабіць. Не магу рэальна ацаніць, што са мной адбываецца. Быццам бы я знаходжуся асобна ад свайго цела. Маё цела знаходзіцца ў Польшчы і нешта робіць, а мая свядомасць у іншым месцы. Зараз я намагаюся гэта ўсё аб’яднаць.
Таша, у снах вы бачыце дом?
Так, мне часта сніцца мая вёска, мой дом. Нядаўна мне ўпершыню прысніўся кашмар, пра вёску. Так было жахліва, я не магла свабодна выказвацца. І гэта было галоўнае, чаму я з’ехала.
