Сёння ва ўсім свеце адзначаецца Міжнародны дзень рэк, які раней меў назву Міжнародны дзень барацьбы супраць плацін. Дзень рэк заснаваны 14 сакавіка 1997 года, ён нагадвае аб важнасці захавання нашых рэк і яе насельнікаў, заклікае ачышчаць рэкі ад забруджванняў. У Беларусі працякае больш за 20 тысяч рэк, агульная працягласць якіх дасягае дзевяноста тысяч кіламетраў. Рэкі ўпадаюць у басейны двух мораў — Чорнага і Балтыйскага. «Слушна» паспрабавалі разабрацца, якія з іх найбольш цікавыя.
Дняпро
Дняпро
Пачнём, мабыць, з самай доўгай ракі. Гэты тытул па праве носіць Дняпро. З яго агульнай даўжыні, роўнай 2145 км, на Беларусь прыпадае толькі 690. Аднак і гэтага цалкам дастаткова, каб з прыкметным адрывам абысці Бярэзіну (613 км).
Дняпро таксама з’яўляецца самай паўнаводнай ракой нашай краіны, чый сярэднегадавы расход вады на граніцы з Украінай складае 651 кубаметраў за секунду. Так што нездарма ён увайшоў у фальклор беларусаў пад паважлівым імем «Бацька».
Нёман
Нёман
У іншай намінацыі — «самая чыстая рака» — перамагае Нёман. Усё дзякуючы таму, што ад яго вярхоўяў і амаль да самага месца, дзе ён перасякае літоўскую мяжу, практычна няма вялікіх гарадоў (не сакрэт, што менавіта бытавыя сцёкі і скіды прамысловых прадпрыемстваў служаць асноўнай крыніцай забруджвання). Справядлівасці дзеля адзначым, што гэтак высокая ацэнка была дадзена хутчэй усяму басейну Нёмана — напэўна сярод яго малых прытокаў знойдуцца рэкі з яшчэ больш чыстай вадой.
Іслач
Іслач
Няма поўнай яснасці наконт таго, якая з беларускіх рэк з’яўляецца самай халоднай. Усё ж галоўным прэтэндэнтам на гэтае званне з’яўляецца Іслач, якая праходзіць па тэрыторыі Налібоцкай пушчы. Турысты, якіх прывабліваюць яе блізкасць да Мінска і маляўнічыя берагі, пацвердзяць, што нават у летнюю спякоту купанне ў гэтай рацэ прыйдзецца па душы не кожнаму. Затое халодная вада, багатая кіслародам, па гусце рэдкім выглядам рыб, уключаючы харыуса і рачную фарэль.
Скема
Скема
Поўнай супрацьлегласцю Дняпру з’яўляецца рака, якая носіць назву Скема. Яна выцякае з возера Мястра і ўпадае ў возера Нарач. Дадзеныя адносна яе даўжыні істотна адрозніваюцца (адны крыніцы кажуць аб 166 м, іншыя — аб 200 м).
У любым выпадку гэта самая кароткая рака ў Беларусі, якая тым не менш мае ўсе характэрныя прыкметы: натуральная плынь і самастойна выпрацаванае паглыбленне ў зямлі, якое называецца рэчышчам, а таксама ўласную ўнікальную экасістэму.
Вілія
Вілія
Яшчэ больш важную ролю ў захаванні біялагічнай разнастайнасці гуляе іншая рака — Вілія, бо толькі сюды заходзіць на нераст ласось. Тыя чытачы, якім даводзілася бачыць гэтую рыбу толькі на прылаўках крамы, напэўна здзівяцца, даведаўшыся, што раней яна вадзілася практычна ва ўсіх рэках, якія адносяцца да басейна Нёмана. З-за будаўніцтва Каўнаскай ГЭС дарослыя рыбы зараз могуць нераставаць толькі ў Віліі і яе прытоках з хуткай плынню і камяністым дном.
Дрыса
Дрыса
Беларускія аматары сплаваў таксама шануюць Дрысу, і не толькі за звілістае рэчышча, якое дае магчымасць праявіць свае ўменні. Дзякуючы маляўнічым берагам, парослым лесам, яна таксама лічыцца адной з самых прыгожых беларускіх рэк. Сапраўдная «разынка» гэтай ракі — цэлая сістэма азёр, з якіх звычайна і пачынаюцца ўсе водныя паходы.
Прыпяць
Прыпяць
Прыпяць не дарма празвалі беларускай Амазонкай. Яе рэпутацыю стварылі эпічныя і непрадказальныя разлівы, падчас якіх вада можа такіць вёскі, размешчаныя на адлегласці 15 км.
Аднак арнітолагам таксама вядомы парадокс Прыпяці: басейн гэтай ракі насяляюць віды, якія больш характэрны для тайговай зоны: лутак, марадунка, белая блакітніца. Пры гэтым на поўначы Беларусі, дзе ім, здавалася б, самае месца, гэтых птушак можна сустрэць хіба выпадкова.
Сар’янка
Сар’янка
Падобнае спалучэнне ўмоў характэрна для многіх малых рэк, якія праходзяць у Віцебскай вобласці. У некаторых з іх, як, напрыклад, у Сар’янкі, натуральны ўхіл перавышае 1 м/км, што больш характэрна для горных рэк. Ці варта дзівіцца, што пачаткоўцы турысты-воднікі наведвалі іх, каб адтачыць свае навыкі, перш чым адправіцца на Кольскі паўвостраў ці на Каўказ.
Дзвіна
Дзвіна
Тым, хто больш любіць гісторыю, цікавейшай будзе Дзвіна. Гэтая рака была часткай старажытнага воднага шляху, які звязваў Скандынавію з Візантыйскай імперыяй, атрымаўшы красамоўную назву «з варагаў у грэкі». Раскопкі, якія праводзіліся ў тых месцах, дзе знаходзіліся своеасаблівыя перавалачныя пункты ў выглядзе ўмацаваных паселішчаў, даказваюць вялікае значэнне Дзвіны для матэрыяльнай і духоўнай культуры ўсёй сярэднявечнай Еўропы.
